De zwaalv’n
Wat kjönt dij zwaalv’n oe toch mångs ån ’t prakkezeern zett’n ze vlijgt oe vuur de nuueze långs dån möuj es op eer lett’n.
Mångs vlijgt ze leege långs de groond dån wier op grote heugte en skjäärt de hoge lôcht’n roond dä’s vääke tieg’n dreugte.
Wij wees eer toch de weg hierhen woer zint ze hier ekwömm’n ze mônn waa veere laonde hen en toch kwömm ze wierumme.
Wat dreef eer naor het stjäägie hen woer as ze eerder nustel’n zol God eer dät ewieëz’n hemm en ’t eer in ’t oor eflusterd?
De Biebel zeg ter oons a vån dät zij eer nustien maak’n daor in den häil’gen tempel Gods dichte bie Zienn altaar’n.
As ze in ’t vuurjaor dån wier kwòmt ze vlijgt de schuur’n binn’n en zöuwkt een plääsie vuur eer nust woer z’ wier ån wilt beginn’n.
Dån wap’ ik dät ze ôk bie oons eern balk’n wier zjölt zöuwk’n woerån z’ eer nustien plakk’n kjönt ik zal eer dån neit möuwt’n.
As ze de djälle dån op vlijgt met môrre en met streugies en ån eer huussie wier begint dån skittert eer de eugies.
Ze zitt dån dichte bie mekaa en praott tieëg’n mekaonn ze vlijgt mekaa dån njäärig nao en striekt op ’t nustien daale.
As dån de jong’n d’r wier zint met eere broeene bäffies ze kiekt waaver n’ raond vån ’t nust en bedelt umme ’n häppie.
’t Is zo wier haaifst, dån trekt ze vôt naor veere vrömde laonde ik wappe dät ze touwken jaor nog wierkwòmt met mekaonn.
Zwaluwnest tagen een balk aan het plafond.