Den giraf
In ’n buuterweg luip nen giraf elkein den môs um zein woer kwöm dät deer toch wal våndån met zukke långe beine.
Rouwls Bännad zöug um ’t eerste gaon toen e hen melk’n göng hij wreef zich de oog’n uut, wat noe ån ziene pette höng.
Meer den giraf göng voort, hak op de beiste op ’t rabat dei vlääg’n alle kaont’n uut zun deer, dät zjäär eer wat.
Meer nao een dag of wat, ’t is waor de boer’n wödd’n lill’k de beiste wan’n zo weeld as wat en gavv’n meender melk.
Wånt den giraf, den vrat en vrat de wäid’n kaal, dä’s waor en ôk de beume vratte op woer kreeg e ’t zo gaauw klaor.
De boer’n wödd’n naar krånkieel ruip’n den jägersmån: „Skeit dood dät deer, dit wòt te gek de beiste krieegt der ån”.
De jäger, duur nen dreug’n sloot kräp dichte op um touw daor har e ’t grote deer vuur zich wat zôlle noe dån douw’n?
Hij prakkezeer’n bie zich zölf: „Skeit ik dät deer hier dood wat möuj met zunnen fôss’n vläis ’t is åll’mao vjöll’te groot.
As voort gen mèènske um dån lust dån zitt’ ik met den bult en möuj um ôk begrääv’n nog jao dät is waor, verduld.
Wat vuur nen koeele möt dät wjään woer as dät deer in past dån krieeg ik vaste met dät beist ôk nog opniej wier last”.
Zo proot’n de jäger in zich zölf toen skwätte in de lôcht vief skjötte vlot achter mekaa wat nám dät deer nen vlôcht.
Op ziene långe beine göng ’t tot waa de horizon de jäger keek um långe nao „Ziezo, den hef de bons”.
Aij mie noe vraogt woer ’t veerder göng met ’t grote deer giraf toen ‘k wakker wör, zöug ik um nog hij had ’t nog gouwd in ’n draf.