In ’n stworm
De lôcht skuurt ån flard’n in duuster en lechte stukke vån noord naor zuud vlijgt ze vuurbie en brengt eer geluud met doonderend geweld waaver op de beume en op de huuze de täkke haawt duur mekaa krönnend um lös te kwòmm’n vån ’n stam den eer vaste haolt de wòttels trekt ån de groond duur de kracht den eer in ziene greppe hef ze gieëft het nog neit op woerumme zoll’n ze neit vech’n um vaste te hool’n, woer ze ’t ljäävenssap uut haalt? dijt ’t västste verbeun’n zint met de eerde den eer drech blieeft waaverèène de töus’n blieeft staon aondern gaot tieëg’n de vlakte
Is ’t ôk neit zo in ’n mèènskenljääv’n? het staaike Fundament alleene kån de ljääv’nsstwörme wierstaon degjèn’n dijt op lös zaond staot kjönt neit vjölle biezett’n en kwòmt umme
Het ènnigste Fundament vuur ’n mèènske is ’t geleuf in zien’ Skepper Den wòttels en groond bie mekare hoolt um dätte neit lös lat het waaik vån Ziene Haone.