Kreuzebääij’n zöuwk’n
Ak mie ’s aoms zo dale zette en ’t is röstig um mie hen dån kån ’t wjään dät mien gedach’n t’rugge gaot naor vroeg’re tied.
dån zij ik mien’ jonge jaor’n as nen film verbie mie gaon dèènk ik mångs, wat kån ’n mèènske vjölle in zien heufd opslaon.
Wånt wat jaor’n al verbie is stijt oe helder vuur ’n geest ’t lik dån net of ter gen tied is den de dääge veerder reest.
Zo zat ik vånaomd te mieemer’n ‘k zöuge oons as wichter gaon duur dij mooie bwääv’re laonde o wat hemm’ dät vääke edaon.
Waaver mooie oole stieëgies tusken soeez’nde raggeaor’n en långs bleuj’nde eerpelstruuke göng’n wie dån op ’t tjörflaond ån.
’t Was nen mooie, weele wereld bjerk’nbuske, vjölle bjön häid en häide, vjennepluuze tjörfkoeel’n en zunnedaauw
Meer, woer ’t oons um was begun’n was een struukie, leege en breed met dij mooie zwatte krall’n ’t greuj’n all’mao in het weeld.
‘k Kån mie nog den smak vuurstell’n taomper wan’n ze in ’n moond wie as wichter veun’n ze läkker zögg’n ze waaveral in ’t roond.
Kiek, zo gijt ’t oe mångs aij ’s aovends röstig zitt in oenen stouwl dèènk ie vääk ån vroeg’re jaor’n en dät douwt oe toch wal gouwd.
Groepsfoto op de karren.
De "Bwääv’re laonde".