’n Jölliecrisis
Wie zint ’n tjörf à lång’ vergjätt’n jöllie en gas gebroekt wie noe wie hebt ne waavervlouwd vån jätt’n wij kån oons nog wat maak’n, poeh.
’n Oorlog lig à zo veer terugge alleene öldern weet ‘er vån wie hebt de weend noe in de rugge en dèènkt neit meer dät ’t aonders kån.
De luie jaagt noe in ne auto de meesen hebt um vuur plezeer ’t is zo gemäkkluk en ’t lik gouwd ôk wånt loop’n, nee dät kjömme neit meer.
Wie zint verläkkerd en verkikkerd op al’s wat oons ’n wjälvaart brèènk wie jätt’ oons zat en wie wòtt dikke zo hemme ’t vroeger nooit ekèènd.
Meer noe.... op eins, noe gijt de krane vån oonze jölliepiepe touw och wat ’n spil, wat mött de laonde dij drieeft op jöllie noe zo gaauw?
Wie skrikt noe op uut ’t wjäldeslöupie de jöllisjeiks zett oons vuur schut ’n wjäldekwork wòtt noe ’n kwörkie woerop wie drieeft en ljääv’n mött.
Meer mömme ’t heufd noe laot’n hång’n en bie de päkke daale gaon noe amme neit meer al’s kjönt douw’n zo amme ’t jaor’n hebt edaon?
Wat is ’t noe ’s zöndaangs still’ en röstig de zjöndagsröst is trugge ‘keerd dät God dij sjeiks noe môs gebroek’n um oons te wieez’n woer ’t beheurd.
Hij lat oons zijn dät al dij wjälde hee vääke n’ åfgod vån oons wòtt en wie vergjätt, dämme in al’s ofhaonkluk zint vån oonzen God.
Zo kjömme röstig wieder ljääv’n den groot’n Mäister vån ’t heelal hef toch a långe wjääge ‘veunn woerop E oons dån steur’n zal.