Waik’n
Aij ’s maais bietieds uut berre mönt um naor oen waaik te gaon dån nöster ie mångs in oezölf “het is toch niks gedaon”.
Dät vrooe opstaon altied wier den helen dag vån huus al doij ’t met lijfde vuur ’t gezin mångs veen’ ie ’t toch ’n kruus.
Meer aij dån veerder prakkezeert köj toch nog daonkbaar wjään daij zölf nog waaik’n kjönt en mangt dån vöuwl ie oe tevrään.
Wånt kiek ie zo us um oe touw wat lop ter mennigein den as gen waaik meer hef bie huus dät köj wier vjölle zijn.
En zin ie zölf gezoond en staaik het waaik’n wil nog gouwd dån möuj es effen stille staon bie wat oen’ buurmån douwt.
Den sjökkelt al nen hele tied hij kån neit vjölle meer lig vääke in ’t zijk’nhuus dät doij neit vuur ’t plezeer.
De vraauwe hef’ter moeilijk met Al’s koomp noe ån op eer de drökte met de wichter en de zwarg’n waaver n’ keer’l.
Wat mag een mèènske bliede wjään wunneer e waaik’n kån meer vjöltieds is e neit tevrään månkeert der toch wat ån.
As ’t gijt in ’t ljääv’n vuur de weent wòtt meestal neit waardeerd meer as verdrijt en zwarg’n kwòmt dån pas heij wat eleerd.