Appie
Toen Appie ’s maais naor skouwle göng en oonderweg nen kikker vöng toen dach’n e, kiek daor hek geluk hij stopp’n ’n kikker in ’n tuk ’n zakdouwk gaauw der hoge op zo op den koolen kikkerkop.
De juffer har lessens ezegt: “Wie brengt er nu eens bij de les een klein huisdiertje voor me mee het moet wel mak zijn en gedwee”.
Een huusdeer, dät har Appie neit mångs dee um dät wal iets verdrijt meer net as ieder buut’nwicht spjöul’n e in ’t veld, vermaak’n zich stöun dichte toch bie de natuur en zwôrf daor roond, jao mennig uur.
Noe gönge gaauw de klasse in de lesse was al ån ’t begin de juffer har ’t waa de natuur het was wier een genöuglijk uur.
Daor stak Appie ’n vinger op “Wat is er Appie, zeg eens op” Ik hebbe ’n deertie met ebracht Zo as de juffer har verwacht “Dat vind ik nu eens fijn van jou zet het nu maar op tafel gauw”.
’n Kikker keek eerst effen roond meer toen nam e ne groot’n sproonk en bie de juffer in ’n skoot vöuwl’n e zich thuus as in nen sloot.
De juffer was de spraoke kwiet toen kwöm nen gjöl en een gekries de juffer göng op taofel staon zo as eerst ’n kikker har edaon pas toen het deer evöng’n was kwöm der wier röste in de klas.
Wat Appie nooit nog vatt’n kån hij kreeg de skôlt, daor kwöm het vån en hij juust brach’n de natuur de klasse binn’n ’t eerste uur.
Meer zöt e wier de juffer staon hoog op de taofel, ån edaon dån heffe nog wier skik dervån woer zunne juffer gjöll’n kån.