Oonze christenplicht
’t Is weenter en onmeundig koold en ak nao buut’n kieke waaver dij witte djäk’n snee dån vöuwl ik mie zo rieke.
Wånt köuwlte houv’ ik neit te liej’n ‘k heb kwall’n vuur’n kachel en met den dikk’n duffel ån kaon’k um de köuwlte lachern.
Meer ak dån veerder prakkezeer en dèènk’ ån aondre strekke dån skääm ik mie der mångs zo vuur däk ’t hier zo beste hebbe.
Daor zint zo vjölle laonde nog woer ’t aimouwd is, gen jätt’n en wichtereugies oe ånkiekt dät köj dån neit vergjätt’n.
Woer luie meender jätt’n kriegt dån hier bie oons de ròtt’n en wichter långs de straote lingt woer kjönn’n wie dät verkròpp’n.
Mie deunkt wij kän bie al den stried nog onverskilleg blieev’n wånt Vjenneluie, wie hebt ’t gouwd en kjönt nog hee wat gieëv’n.
Vån oonzen groot’n waavervlouwd kjönn’n wie nog wal wat miss’n un offer is dät neit vuur oons alleen’ oonze plicht as christ’n.
Wånt Christus hef tieëg’n oons ezegd wat wie ån n’ minsten deen’n dät hemm wie ok ån Um edaon mie deunk dät kjömme weet’n.
Wunneer wie warkluk christ’n zint en neit alleen’ vån buut’n dån mönn wie dät us töön’n gaon ’t möt bliek’n uut oonze besluut’n.