’t Is zjöndag
’t Is zjöndag en de kaaik’ is uut ik gengel n’ tred hen buut’n en loope duur de wäid’n hen de stjäävels um de kuut’n.
Ak dån zo lope, dèènk ik vääk ån vroegre jaor’n trugge toen wie nog jonge wichter wann gen zwarg’n op de rugge.
Ik zeije dån de laonde nog zo as ze vroeger wazz’n de aole stieëgies en de bos de knipgääte vol plagg’n.
Het koomp mie almao wier vuur ’n geest de plekke woer ‘k noe lope was vroeger ’n ool’n menneweg wie luip’n vääke te hope.
Met oonze va het stieëgien duur en zeur’n net zo långe tot dät e n’ekkelbeumtie schudd’n um ekkelwörme te vång’n.
En toeme grött’re bjössels wann en neit met va meer göng’n bleef toch de leifde vuur het veld dät woll’n wie neit verspjöll’n.
As dån de kieften der wier kwömm’n en spjöul’n bwaav’n de wäid’n kreeg’n wie het vuurjaor in ’n kop dån zöchen wie de äier.
En amme dån een nustie veun’n de peunt’n nao mekaonn dån stöun’n wie us effen still’ bie ’t woonder dämm’ hier zöug’n.
Wat was de leifde groot bie oons vuur al’s wat is eskaap’n, vån ’t kläinste grös tot n’ grötsten boom gen mèènske den ’t kån maak’n.
En noeme gen jonge kèèrls meer zint de va a långe ‘stjörv’n en wie ôk stworm’n hebt ekèènd God hef ’t oons neit bedjörv’n.
Hij hef oons ’t lied’n neit espaard wie hebt in ’t veur eljääg’n woer in het iezer wòtt ehadt dät staiker maakt het ljääv’n.
En elken tred den Hij oons nog hier duur het veld lat dwääl’n dat is genaad’ alleene vån Um vån Um alleen’ hem ’t ljääv’n.
’t Is zjöndag en de kaaik’ geit ån ik trää der dån naor binn’n met ’n daonkbaar hatte in de hoed vuur al Zien zegening’n.