’t Vuurjaor
Het vuurjaor teentelt in de locht ’t is net aij dät kjönt vöuwl’n de vuuegel hebt nen aond’re vlocht vót is opeins de köuwlte.
De jääksters timmet in de beume slept njäärig met de täkke nen bwattervleender vlög a roond de spròòs dij zöukt naor jätt’n.
De beiste gaot de wäid’n in dät koomp eer vrömd te möuwte ze stoott mekaa de heur’ns of en ’t grös smääkt eer zo zöuwte.
De kieft’n zint wierumm’ ekwömm’n ze boltert bwaav’n de laone de grutto’s zitt wier in het grös en skreeuwt tieëg’n mekaon’n.
Ne wjäävetaske krôp duur ’t grös den wil a vleigies vång’n de bloum’m douwt eer knöppies lös al’s teentelt vån verlång’n.
De weele èèn’n zitt op ’t nust in ruugte långs de kaont’n en duur de hoge lôcht’n vlög ne stwark uut veere laond’n.
De wäid’n wòtt noe gjäl as gold vån al dij peerebloum’m ne gröuw’n glaons lig waaver ’t holt dät möt het vuurjaor douw’n.
Wij vuur dit al’s nog oog’n hef en tied nog um te lustern möt ‘n gelukkig mèènske wjään hij höört Gods skepping flustern.
Huis aan het oosteinde met blauwe regen, in de lente.