Bie grôffaa en grôpmoerre
’t Kän mångs wjään daij ’s aoms in berre ’t slöupie drekt neit vätt’n kjönt en dån kwom ie vääk ån ’t mieemer’n aij met oen’ gedach’n spjölt.
Zo göng ’t mie vån kwòttens ôk nog ‘k zöuge ’t boer’nhuus wier staon woer mien moerre is geboor’n al’s zöug ‘k wier verbie mie gaon.
Gröuwne bleen’n vuur de roet’n ’s aoms moch’n wie ze dichte douw’n ’t käigiesströutie naor de vuurduur en in ’t höffie gjälle bloum’m.
Nöust het åfdak n’ ool’n pjäär’nboom en op n’ skäid met Bäts vån Kee ’n hounderloop met ’t hounderhukkie daor kooj broeene äier veen’n.
Ån nen boom den vuur ån ’t huus stöun höng’n appels, dikk’ en glad pånnekouwk’nappels wan’n dät ‘k pruive nog den zoer’n smak.
Dån stöun der nen boom, daor zatt’n meer dån ein soort appels ån en dät konn’n wie neit begriep’n Beerndoom wus wal meer daorvån.
‘k zeije nog grôpmoerre pötker’n in de kjökk’n bie ’t fernuus met eer jak en ’t witte mussien daorin vöuwl’n ze zich thuus.
’t was ter aaltied zo genöugluk en wie moch’n der geerne wjään o, wat kooj der toch mooi spjöll’n jao, daor was gen meujer stjää.
’n Waskouwk zei ‘k nog zo wier vuur mie woer nun blouw’n haonddouwk höng uut ’n oord dreunk’n wie water vuur me naor de kjökk’n göng’n.
Achter ’n waskouwk haij het kwakhôk daor höng vääke ’n witt’n daomp dät kwöm vån het eerpelkwakk’n dei wönn’n duur mekaa estaompt.
Dät was vrätt’n vuur de vaaik’n wånt dät kreeg’n ze in ’n zoomp ’t peerd kreeg häksel in de krubbe en hij vrat zien’ boek dån roond.
Beiste stöun’n ån de reppels dreum’rig keek’n ze oe nao ‘k roeke nog eer waaime lieeve ’t heur’n al’mao bie mekaa.
Jao mångs zej ie al’s wier vuur oe lik het oe net gister’n touw daij de djälle waaver luip’n en dät douwt oen hatte gouwd.