Toen ’t laond nog neit vekaveld was
Smalle laonde oole stieëgies långs de sleute vjölle bos takkedröö in långe rieëg’n rikk’npöste schijf en schots.
Elz’nbeume wilg’nbuske bjerk’n met eer’n witt’n bast vjölle ruugte långs de sleute zoepgääte, haost dichte ‘trapt.
Ool’n weg en waterläiduk wjättruge en långs ’n diek Leemånsjöst en Keldershäide dånn’nkaomp en bosgeurnties.
Smôkkelpad en bwääv’re laonde vjölle ragge waaveral mooie stieëgies eerpelstruuke deipe gruip’n, laonk en smal.
Ledderwagens waa de stieëg’n knipgääte zo hier en daor peere in de lösse reep’n ’t vrächtien was eer mångs te zwaor.
Maothounder vjölle patrieez’n in de vuur en ächtermaot gaogelbuske in de sleute njöttels tieëg’n n’ takkedraod.
Vjölle zweet bie boer’nluie vrächties heuj uut brouk ehaald tjörve uut de vjenneloande veur’n, kilometers laonk.
En op ’n haaifst ne môrrepröttel deipe spuurs, de laonde blank en meer mättel’n en meer gliss’n ’t göng der onbesoeest mångs långs.
Dån is ’t noe toch vjölle bjätter vuur de boer ewön’n, nouw vroeger môsse vjölle härder en met meender beiste touw.
Isse noe zo vjölle rieker en zo vjölle meer tevrään? of dèènkt e nog mångs ån vroeger toen e nöust zien peerd môs trään.